O autor estadounidense espiu a súa alma e relatou os seus inicios na escritura durante un encontro celebrado no outono do 2017 na Feira do Libro de Guadalaxara, en México

Escrito por MARILUZ FERREIRO

Outono, 2017. Guadalaxara, México. Na sala Juan Rulfo, Paul Auster cambia a atmosfera. Converte en diván e confesionario aquel escenario e público dignos dunha estrela de rock. Do brillo dos focos á media luz. Do balbordo ao rumoreo. Da obra ao home. «Ao escribir a última liña de 4 3 2 1 case caín ao chan, tiven que apoiarme na parede», recoñece. Non se centra na que entón era a súa última novela porque, sobre todo, fala da súa vida. De momentos. Fogonazos repentinos e apagamentos súbitos. Do impacto do inesperado. Do influxo do inminente. Conta que, cando cumpriu 66 anos, a idade á que faleceu o seu pai, empezou a vivir baixo ese senón, «o influxo do inminente». Unha tesoirada repentina ao horizonte que xa comprobou aos 14, cando nunha aventura polo bosque coa súa cuadrilla viu como un raio fulminaba ao amigo que o precedía. O inesperado. Lembra como se sentiu hipnotizado ao presenciar un ensaio de danza sen música en Nova York e como, cada cinco minutos, unha muller arrincábao dese soño para explicar a coreografía cunha rudeza que nada tiña que ver coa beleza do baile. «Eran palabras impropias. Notei aquela inmensa greta entre a palabra e o mundo», di. Era un 14 de xaneiro de 1979. Explica que el necesitaba unir pola súa conta eses dous cables que só xuntos provocan a faísca, que o verbo fose digno do mundo que relataba. Esa noite chegou a casa e empezou a escribir. Ás dúas da mañá, naquela madrugada de neve e silencio, sentiu que todo cambiara. Ás sete, sóuboo con certeza. Soou o teléfono. O seu pai morrera. En carne e óso, a uns metros, notábase que Paul Auster camiñaba baixo esa e outras sombras. Eran o negro da súa tinta.

[Imaxe: EDU BAYER / SEIX BARRAL (VÍA E. PRESS) – fonte: http://www.lavozdegalicia.es]