A novela explora o amor, o desexo, as inseguridades e a liberdade a través das relacións que unen a Teresa, Tomás, Sabina e Franz

Escrito por BELÉN ARAUJO

Se Milan Kundera (Brno, 1929?París, 2023) levantase a cabeza, sorprenderíase ao ver como este pequeno librito azul alaga booktok. A insoportable levedad do ser (Tusquets) cumpre 40 primaveras cun espírito renovado grazas a un aluvión de fans cuxos pais probablemente nin se coñecían cando a obra viu a luz por primeira vez en 1984. E por que esta novela escrita en plena Guerra Fría conquistou á xeración zeta?

A resposta facilona é o falecemento do checo en xullo do ano pasado, que indubidablemente resucitou este clásico da literatura contemporánea. Pero máis aló do circunstancial, hai algo da historia de Teresa, Tomás, Sabina e Franz que atrae aos máis novos.

A novela explora o amor, o desexo, as inseguridades e a liberdade a través das relacións que, ao longo dos anos, unen a estes catro personaxes. Pero o brillante é que, facéndoo, revela unha verdade universal: que os conflitos son, do mesmo xeito que a propia existencia, tan pesados ou liviáns como un os deixe ser.

Pode parecer unha reflexión densa, si, pero aparece rodeada de infidelidades, anhelos imposibles e traumas familiares que lle achegan o punto xusto e necesario de salseo que chamou a atención de usuarios como \teresariveeraa. «Perdoarías uns cornos?», comeza a súa reseña a andaluza con máis de 100.000 seguidores en TikTok, para despois confesar que ela se expón esa pregunta dunha forma «totalmente distinta a cando empezou a ler o libro». Tamén houbo un cambio na mente de \amazonasliterarias, que confesaba que «lelo foi un enfrontamento a ese ideal romántico e utópico co que crecín».

Con todo, Mariang, a pata menos elegante do pódcast A Rica e a Quinqui, ten outra visión. Ela cre que o amor non é «a alma do libro» e, co seu habitual sentido do humor, destacaba que unha das cousas que máis lle gustaron da novela era «toda a disertación sobre a culpa, o sacrificio…» que lle provocou «algo parecido a unha ferida de bala no bazo». E non é de estrañar. Ás veces as verdades son xerros de auga fría.

Kundera é mestre nisto de relativizar e de explorar os camiños que dan propósito ás nosas vidas. Unha visión optimista que, a unha xeración farta e cravada na eterna frustración polo combo precariedade laboral-prezo do alugueiro, parece sentarlle ben.

 

[Fonte: http://www.lavozdegalicia.es]